Μάχη του Δυρραχίου (1018)
Συντεταγμένες: 41°19′32″N 19°27′16″E / 41.32556°N 19.45444°E
| Μάχη του Δυρραχίου | |||
|---|---|---|---|
| Χρονολογία | Φεβρουάριος 1018 | ||
| Τόπος | Δυρράχιο, Αλβανία | ||
| Έκβαση | νίκη των Βυζαντινών | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απολογισμός | |||
| |||
Η Μάχη του Δυρραχίου το Φεβρουάριο 1018 ήταν μέρος των Βυζαντινοβουλγαρικών Πολέμων. Συνέβη όταν ο τσάρος Ιβάν Βλάντισλαβ της Βουλγαρίας προσπάθησε να εδραιώσει την εξουσία του στη νοτιοανατολική ακτή της Αδριατικής Θάλασσας. Οδήγησε έναν στρατό ενάντια του Δυρραχίου (στη σημερινή Αλβανία) και το πολιόρκησε, αλλά σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια μιας αντεπίθεσης των υπερασπιστών της πόλης.
Αυτή ήταν η τελική μάχη του μακροχρόνιου αγώνα ανάμεσα στην Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία και το Βυζάντιο. Μέσα σε λίγους μήνες από το θάνατο του Βλάντισλαβ, το μεγαλύτερο μέρος του βασιλείου του υποτάχθηκε στο βυζαντινό αυτοκράτορα Βασίλειο Β', με την τελευταία ανεξάρτητη περιοχή (Σίρμιο) να παραδίδεται το 1019[1].
Ιστορικό πλαίσιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά τη Μάχη του Κλειδίου και το θάνατο του τσάρου Σαμουήλ το 1014, το βουλγαρικό κράτος είχε αποσταθεροποιηθεί από εσωτερικές αναταραχές. Κατά το έτος που ακολούθησε, ο τσάρος Γαβριήλ Ράντομιρ, γιος και διάδοχος του Σαμουήλ, σκοτώθηκε από τον ξάδελφό του, ο Ιβάν Βλάντισλαβ, με την υποκίνηση του βυζαντινού αυτοκράτορα. Ο νέος Βούλγαρος ηγεμόνας, διαπραγματεύτηκε μια σύντομη ειρήνη, καθώς υποσχέθηκε να υποταχθεί στον Βασίλειος Β' με αντάλλαγμα τον έλεγχο του Δυρραχίου[2]. Καμία πλευρά δεν τήρησε τις υποσχέσεις της και ο πόλεμος ξέσπασε και πάλι το φθινόπωρο του 1015. Ενώ ο Βλάντισλαβ επιτέθηκε στο Δυρράχιο, ο Βασίλειος Β' κατέλαβε την πρωτεύουσά του την Οχρίδα, αλλά αργότερα, ως αποτέλεσμα της Μάχης του Μοναστηρίου, αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει[3][4].
Ο πόλεμος συνεχίστηκε για δύο ακόμη χρόνια χωρίς αποφασιστικό αποτέλεσμα. Στο 1017 ο Βασίλειος νίκησε τους Βουλγάρους στη Σέτινα, κοντά στην Έδεσσα, αλλά δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τη νίκη του και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη[2]. Ο Βλάντισλαβ το εκμεταλλεύτηκε για να ξεκινήσει μια άλλη επίθεση εναντίον του Δυρραχίου, το οποίο υπερασπιζόταν ο στρατηγός Νικήτας Πεγονίτης. Στη μάχη που ακολούθησε μετά από μια εξόρμηση της φρουράς ο Βούλγαρος τσάρος σκοτώθηκε και τα στρατεύματά του αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν[2][5].
Αυτό το γεγονός οδήγησε την πλειοψηφία των Βουλγάρων αρχόντων (βογιάροι) να παραδοθεί στον Βασίλειο. Η απομονωμένη αντίσταση κατεστάλη και η Βουλγαρία έγινε βυζαντινή επαρχία[6][7][8].
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Runciman 1930, σελ. 252.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Stephenson 2000, σελ. 74.
- ↑ Runciman 1930, σελίδες 245-246.
- ↑ Treadgold 1997, σελ. 527.
- ↑ Runciman 1930, σελ. 248.
- ↑ Runciman 1930, σελίδες 248-251.
- ↑ Treadgold 1997, σελίδες 527-528.
- ↑ Fine 1991, σελίδες 198-199.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ιωάννης Σκυλίτζης, Σύνοψις Ιστοριών.
- Χρονικό του Ιερέα της Ντούκλια (μερική αγγλική μετάφραση από τον Paul Stephenson), μέρος 2, κεφάλαιο 34, σ. 341 - εναλλακτική εξιστόρηση σύμφωνα με την οποία ο Βλάντισλαβ σκοτώθηκε από τον Άγιο Ιβάν Βλάντιμιρ.
- Fine, John Van Antwerp (1991) [1983]. The Early Medieval Balkans: A Critical Survey from the Sixth to the Late Twelfth Century (στα Αγγλικά). Ανν Άρμπορ, Μίσιγκαν: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08149-7.
- Runciman, Steven (1930). A history of the First Bulgarian Empire. London: G. Bell & Sons.
- Stephenson, Paul (2000). Byzantium's Balkan Frontier: A Political Study of the Northern Balkans, 900-1204. Cambridge (GB): Cambridge University Press. ISBN 0-521-77017-3.
- Treadgold, Warren Templeton (1997). A History of the Byzantine State and Society. Stanford (Calif.): Stanford University Press. ISBN 978-0804726306.